marokko tanger

Tanger (Arabisch: طنجة Tandja, vaak gespeld als Tanga) is een stad in Noord-Marokko. De stad ligt in de prefectuur Tanger-Asilah, in de regio Tanger-Tétouan. Tanger heeft, exclusief voorsteden, 669.685 inwoners (in 2004 Bevolking en geografie
De stad ligt aan de Straat van Gibraltar, en is zeer belangrijk voor het vervoer van goederen en mensen tussen Europa en Afrika. De stad heeft een snel groeiende bevolking. Door de economische heropleving die plaatsvindt verlaten de plattelandsbewoners in de buurt van de stad het platteland en gaan zich vestigen in de stad waar er meer werk is.

[bewerken] Geschiedenis
Tanger is waarschijnlijk in de 5e eeuw v.Chr. door Phoeniciërs gesticht onder de naam Tingis. Volgens de berberse mythologie is de stad door de held Sufax gebouwd. Deze held was de zoon van de godin Tinga (tindjis) en de Griekse held Herakles. Sufax gaf de naam Tinga aan de stad die hij bouwde.

In de Romeinse tijd werd Tingis de hoofdstad van de provincia Mauretania Tingitana. De naam van deze provincia was afgeleid van Tingis. In de vijfde eeuw werd Tingis veroverd door de Vandalen, na de verovering door keizer Justinianus hoorde de stad vanaf 532 tot 682 tot het Byzantijnse Rijk.

In de 7de eeuw begon de Arabische verovering van het noorden van Afrika. Ook Tanger ontsnapte niet aan de Arabische invloed, in 702 werd de stad veroverd en vanaf 711 begon van hieruit de verovering van Spanje onder leiding van de berberse krijgsheer Tarik Ibn Ziad, die zijn naam gaf aan Gibraltar (Djebel Tarik: Rots van Tarik). In de volgende eeuwen namen Marokkaanse, Tunesische, Egyptische en Spaans-islamitische dynastieën het bestuur over de stad waar, herhaaldelijk werd er onderling over gestreden.

In 1684 kwam Tanger na een belegering van 5 jaar door Riffijnse stammen weer in Marokkaanse handen. Twee eeuwen eerder, in 1471, was de stad in Portugese handen gevallen, na drie vergeefse pogingen om de stad in te nemen. Tanger werd in 1661 als bruidsschat gegeven aan de Engelse koning Charles II toen hij huwde met de Portugese Infante Catharina van Braganca. De Engelse koning gaf de stad de rechten van Engelse steden en legerde er een garnizoen. Voordat de Engelsen de stad opgaven -koning Charles oordeelde dat de stad hem te duur was geworden- vernietigden ze de stad en de haven. De herovering van Tanger gebeurde door de Jaish Al Riffy, vele berberse stammen vestigde zich in en rondom de stad, deze stammen behielden hun plaatsnamen van hun oorsprong.

De Verenigde Staten vestigden in Tanger hun eerste consulaat na hun onafhankelijkheid. Tijdens de Amerikaanse Revolutie konden Amerikaanse schepen de haven van Tanger aandoen, waardoor er een band ontstond en Marokko het eerste land werd dat de Amerikaanse republiek erkende (1777). Sultan Moulay Suliman schonk in 1821 de Legation Building, een 18de eeuws stenen gebouw in de oude binnenstad van Tanger, aan de Verenigde Staten. Dit werd de eerste Amerikaanse overheidseigendom buiten de V.S. Het gebouw, in 1844 gebombardeerd door de Franse prins de Joinville, werd later vergroot en verfraaid. Bij de onafhankelijkheid van Marokko in 1956 verhuisde de Amerikaanse diplomatieke missie uit de medina van Tanger naar de hoofdstad Rabat. De Old American Legation kwam in 1976 leeg te staan nadat het nog had gediend als consulaat en trainingscentrum voor V.S.-diplomaten. Tegenwoordig herbergt het opgeknapte gebouw een museum en Amerikaans cultureel centrum.

De geografische ligging van Tanger aan de Golf van Gibraltar maakte de stad in de 19de en begin 20ste eeuw de ideale porte d'entrée voor de groeiende diplomatieke en handelsbelangen van de Europese koloniale mogendheden Frankrijk, Spanje, Groot-Brittannië en Duitsland. In het begin van de 20ste eeuw had de stad zo'n 40.000 inwoners, waarvan 20.000 moslims, 10.000 joden en 9.000 Europeanen (waarvan 7.500 Spanjaarden). De stad geraakte steeds meer onder de Franse invloedssfeer. De Duitse keizer Wilhelm I lokte een zware internationale crisis uit door zich tijdens zijn korte bezoek aan de stad in 1905 uit te spreken voor blijvende onafhankelijkheid van Marokko, tegen de beleidsvisies in van Frankrijk en Spanje. In 1912 verloor Marokko zijn onafhankelijkheid en werd feitelijk opgedeeld tussen Frankrijk en Spanje, dat het noorden van het land en een deel van de Atlantische kust in het zuiden bezette.

Nadat Frankrijk overeenkomsten had gesloten met Spanje en Groot-Brittannië, werd Marokko in 1923 officieel opgedeeld in een Frans en een Spaans protectoraat. Tanger kreeg toen een internationaal statuut: een autonoom, neutraal en gedemilitariseerd gebied bestuurd door een internationale raad, gedomineerd door Fransen, Spanjaarden, Britten en vanaf 1928 ook Italianen. Door dit bijzonder statuut oefende Tanger een grote aantrekkingskracht uit op avonturiers en louche zakenlieden uit alle windstreken.

Na de Franse nederlaag bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd de stad door Spaanse nationalistische troepen bezet. Het Spaanse bestuur liet in 1941 toe dat er in Tanger een consulaat van Nazi-Duitsland werd geopend. Deze Duitse vertegenwoordiging sloot weer in 1944, waarna Spanje zich in 1945 terugtrok en de stad zijn internationaal statuut terugkreeg. Tussen 1939 en 1956 verdriedubbelde het inwonertal van de stad en bereikte 150 000 inwoners. Bij de onafhankelijkheid in 1956 werd dit statuut opgeheven en kwam Tanger onder Marokkaans bestuur.

Vanaf de jaren 40 tot in 1956, toen Tanger een Internationale Zone was, diende de stad als decor voor excentrieke miljonairs, geheime agenten en diverse soorten boeven, en was het een mekka voor speculanten en gokkers, het eldorado voor fun-najagende vamps. Tanger had de reputatie van vrijhaven voor internationale spionage-activiteiten. Gedurende de 19de en de 20ste eeuw, en dan vooral in het begin van de Koude Oorlog, was de stad daarvoor bekend.

Tanger kon een broeinest worden voor spionage en smokkel -en op deze wijze buitenlands kapitaal aantrekken- door haar neutraliteit en vrijhandel. Ook recent werd de stad gelinkt aan een internationale onderzoeksfirma, Tangiers International genaamd, die zichzelf de grootste privé-recherche-instelling ter wereld noemt.

Het multiculturele klimaat van moslims, joodse en christelijke gemeenschappen, met daarbij diverse buitenlandse inwijkelingen trok westerse schrijvers, zoals Paul Bowles, die hier onder andere The Sheltering Sky schreef. Ook William S. Burroughs Jack Kerouac, Tennessee Williams en de Rolling Stones verbleven korte of langere tijd in Tanger.

Door zijn internationale verleden wordt momenteel in Tanger, naast het Arabisch, Berbers en Frans, ook Spaans gesproken, tevens zijn er veel arabieren die vanuit het binnenland naar de stad zijn getrokken.

In 2002 verklaarde koning Mohammed VI van Marokko dat hij de noordelijke regio van Tanger-Tetuan wou moderniseren en hier het economische zwaartepunt van Marokko leggen. Sindsdien is men gestart met grootse openbare bouwwerken (o.a. de bouw van een stadion, uitbreiding van de luchthaven, aanleg van een nieuwe haven enz...)