Marokko is het meest exotische land van Noord-Afrika. Wie het land bezoekt zal onder de indruk zijn van de prachtige koningssteden, met hun labyrinten van markten en lemen woonwijken waar de Afrikaanse en Arabische culturen samensmelten tot een bont geheel. Marrakech, Fes en Meknes behoren tot de meest oriëntaalse steden ter wereld, die hun gelijken hooguit vinden in Caïro of Damascus.
De soeks (markten) zijn ware schatkamers vol kleurig geschilderd aardewerk, kunstig gesneden houtsnijwerk, kostbare tapijten en zware zilveren sieraden. Maar je kunt er ook scherpe specerijen vinden en zoete parfums, illegaal ivoor of pantervellen, die traditioneel door de Sahara per kameelkaravaan uit Timboektoe werden aangevoerd, meestal in ruil voor zout en tot honderd jaar geleden samen met zwarte slaven. De islam zwaait hier de scepter en vijfmaal per dag is de lucht zwanger van de oproep tot het gebed, de oproep om diep te buigen voor Allah.

Maar Marokko biedt veel meer. De zuidelijke stranden van de 3500 kilometer lange kust hebben het hele jaar door een aangenaam klimaat. Tegelijkertijd bestaat een derde deel van het land uit bergen en hoogvlakten met een tiental pieken boven de 4000 meter. In deze gebieden kun je ’s winters skiën en ’s zomers kun je er trektochten maken.






Wie met een landrover echt diep de Hoge Atlas in gaat, komt terecht in Berberdorpen waar het vervoer nog per ezel gaat en het leven een eenvoud en rust kent alsof we niet zijn aanbeland in het derde millennium.

Klimaat
Marokko kent een grote verscheidenheid aan klimaatzones. De noordkust wordt gekenmerkt door een mediterraan klimaat met warme, droge zomers en zachte, natte winters. De Atlantische kust kent een warm zeeklimaat met beperkte neerslag door het hele jaar. De hogere bergstreken kunnen met name in de winter behoorlijk koud worden en er zijn dorpen waar ’s winters tot -20 C wordt geregistreerd. ’s Zomers zijn de dagen in de bergen heet en de nachten aangenaam fris. Het zuiden van het land, zowel Marrakech als het land achter de Hoge Atlas, heeft een woestijnklimaat met zeer beperkte neerslag, hete zomers en grote temperatuurverschillen tussen dag en nacht.

Cultuur
‘La ilaha illa Allah. Muhammudu rasulu Allah.’ ‘Er is niets goddelijks behalve God. Mohammed is zijn profeet.’ Dit is de geloofsbelijdenis, de shahada, de eerste en belangrijkste van de vijf pilaren of verplichtingen van de islam, de godsdienst van Marokko. Het woord ‘islam’ betekent letterlijk ‘overgave aan de wil van God’. Vijfmaal per dag moet de islamiet bidden en hij spreekt dan de shahada uit. Voorafgaand aan het gebed worden eerst gezicht, voeten en armen gereinigd. Het ritueel van het bidden, de salat, is de tweede pilaar. Vanaf de minaret wordt aangekondigd wanneer het tijd is voor de salat. De overige drie verplichtingen of pilaren zijn het geven van aalmoezen aan de armen ofwel de plicht tot zakat, het vasten tijdens de heilige maand ramadan, saum genaamd, en de hadj, de bedevaart naar Mekka. Deze vijf pilaren of verplichtingen staan in de koran, de heilige schrift van de islam, die in de 6e eeuw werd opgetekend door de profeet Mohammed.

Feestdagen en evenementen
Belangrijke feesten worden opgeluisterd door rondedansen, waarbij vrouwen en mannen aparte kringen vormen. De dansmuziek is een eentonige herhaling van eenvoudige melodieën, vaak in de vorm van vraag en antwoord, waarbij de kring herhaalt wat de voorzanger zingt. Ondertussen wordt de intensiteit van de muziek wel gestaag opgevoerd door versterking van het volume of een geleidelijke versnelling van het ritme. Gaandeweg gaan de dansers geheel op in de muziek en vormen van trance zijn niet ongebruikelijk.

Marokko kent een aantal feesten die op gezette tijden elk jaar terugkomen, meestal omdat het seizoensgebonden oogstfeesten zijn. De precieze data variëren enigszins; u kunt het beste informeren bij de toeristenbureaus. Daarnaast zijn er nog de nationale feestdagen. Deze hebben een vaste data in onze jaartelling.

Taal
Marokko telt naar schatting 29 miljoen mensen. Zo’n 40 procent van hen behoort tot de Berbers en heeft een Berber-dialect als moedertaal. De overigen spreken van huis uit Arabisch. De Berber-dialecten hebben drie overeenkomsten: ze zijn verwant aan de Oud-Egyptische taal, kennen alleen een orale traditie en geen schrift, en ze worden overwegend gesproken door mensen die in of achter de bergen wonen.
Berbers uit de Rif verstaan geen Berbers uit het zuiden en zelfs over kleinere afstanden kunnen de dialecten zo verschillen dat men zijn toevlucht moet nemen tot het Arabisch om een gesprek te voeren. Over het algemeen wordt een driedeling aangehouden in het palet van tientallen Berber-dialecten. In het Rif-gebergte wonen Zenata-Berbers of Kabylen, tot wie ook het merendeel van de Berbers in Noord-Algerije en Tunesië behoren. Ze spreken een dialect dat Tarafit wordt genoemd. Hier tref je ook mensen met blauwe ogen en in de kindertijd blonde haren aan. Het is een teken dat de Berbers etnisch gezien geen eenduidige achtergrond hebben.

Daarnaast heb je de Chleuch, de Berbers van de westelijke bergketens van de Hoge Atlas en het Anti-Atlas-gebergte. Hun taal wordt het Taschelhit genoemd. De derde hoofdgroep is die van de Sanhadja’s of Berabers. Deze van oorsprong nomadische groep is verwant aan de Toearegs, de blauwe mannen die tot op heden de Sahara doorkruizen op hun kamelen. De Berabers bewonen de Midden-Atlas en het oostelijk deel van de Hoge Atlas, alsmede de oases langs de woestijnrand, die ze delen met Arabische stammen. Hun taal wordt het Tamazight genoemd. Alle Berberdialecten zijn doorspekt met Arabische woorden.

Eten
In Marokko wordt ’s middags en ’s avonds warm gegeten. Zoals overal ter wereld worden lokale gerechten het best bereid bij de mensen thuis en in Marokko hebt u een redelijke kans daar een keer van te genieten. De goedkoopste dis is de vullende maaltijdsoep harira, waarmee tijdens de vastenmaand ramadan het eten begint na zonsondergang, maar die verder ook het hele jaar op de menu’s prijkt voor enkele dirhams. Het is ook een snelle maaltijd omdat deze altijd klaarstaat. Veel etensstalletjes en kleinere eetgelegenheden verkopen brochettes, spiezen met daaraan gegrild vlees, worstjes, gehakt of lever van vooral geiten en schapen. Dit wordt dan samen met frites en salade geserveerd.

Couscous en tajine zijn de meest typisch Marokkaanse gerechten. Couscous is het nationale gerecht van Marokko en ontbreekt dan ook nooit op feestelijkheden. Het gerecht bestaat uit gestoomde tarwegries, kleine graankorreltjes samen met een stoofpot van groenten, vlees (meestal lamsvlees) en specerijen met veel kookvocht. Tajine is een stoofpot van aardappelen,
verscheidende soorten groenten en vlees in de gelijknamige aardewerken schotel, waarbij een hoge keramische kegel op een ronde schaal staat. Door zijn hoogte circuleert de hete lucht in de tajine, waardoor deze feitelijk werkt als een oven.

Belangrijke feestgerechten zijn mechoui, geroosterd lam, en pastilla, dat voornamelijk in Fes wordt gegeten, een ovengerecht van duif en amandelen in dun bladerdeeg. Als u deze gerechten in een restaurant wilt eten, zult u ze in de regel een dag van tevoren moeten bestellen. Een heerlijk gerecht dat sneller wordt bereid is de poulet au citron, malse kip, gestoofd met olijven en citroenen.

Drinken
Het is het veiligst om mineraalwater uit flessen te drinken; drink liever geen ongekookt kraanwater. Het kraanwater wordt wel gechloreerd en is in de meeste grote steden inmiddels wel drinkbaar, maar er zijn toch veel mensen die er last van krijgen. Het water in Meknes is om onduidelijke redenen een uitzondering op de regel. Sidi Ali of Sid Harazem zijn twee veel voorkomende merken mineraalwater. Mineraalwater wordt ook in kleine flesjes verkocht, dat is handig voor in de dagrugzak. In een restaurant of hotel betaalt u al gauw het dubbele. Koffie wordt met een glas water geserveerd. Dat is vrijwel overal kraanwater.

Thee krijgt u voortdurend aangeboden. In winkels om u op uw gemak te stellen en om de koop te vergemakkelijken en elders overal waar u bij Marokkanen binnenkomt. Nana of muntthee is de traditionele drank van het land. Het wordt gezet van groene Chinese thee (meestal van het merk Gunpowder) samen met verse muntbladeren en grote brokken suiker, die het geheel mierzoet kunnen maken. Voor het maken van de thee neemt men de tijd, het is een ceremonie die met een zekere trots wordt verricht.

Alcohol is in de kleinere plaatsen vaak niet te krijgen. Marokko is tenslotte een islamitisch land. De weinige bars die zich richten op de Marokkanen zelf zijn vaak moeilijk vindbare ‘zuipholen’ waar u mannen zult zien zitten rond tafels vol met lege flessen. Marokkanen die in dit soort gelegenheden drinken beperken zich meestal niet tot een biertje. In de meeste hotels en restaurants die zich richten op buitenlanders is bier en wijn verkrijgbaar. De meest voorkomende biermerken zijn Stork en Flag, beide lichte pilsen. De witte wijn uit Marokko is in de regel simpel, licht en fruitig. Marokkaanse rode wijnen kunnen nogal in kwaliteit verschillen, van prima tot ondrinkbaar. Aanbevelenswaardig zijn onder andere Guerrouane (ook wit), Valpierre (ook wit) en Cabernet du President.

Hotels
De Marokkaanse regering heeft een classificatiesysteem ingesteld dat ook werkt als een prijsindicatie. Een geclassificeerd hotel moet classificatie en prijs duidelijk vermelden bij de receptie. De genoemde prijs staat vast. Onderhandelen over de prijs kan wel, maar meestal alleen in het laagseizoen en als u langer blijft. Voor Marokkanen geldt in de regel een korting van 25 procent op de vermelde tarieven bij een verblijf van minimaal twee nachten. Deze korting kunt u in ieder geval ook voor uzelf bedingen!

Goedkope hotels en pensions
Veel onderkomens in Marokko vallen in deze categorie en in elke plaats zijn wel goedkope hotels of pensions te vinden. De prijs en kwaliteit in deze categorie varieert enorm, maar hangen maar ten dele samen. Er is veel amateuristisch geknoei aan de onderkant van de markt en veel plekken zijn ronduit smerig. Meestal kunnen deze onderkomens niet van tevoren geboekt worden. Deze overnachtingsmogelijkheden worden vooral door reizende Marokkanen gebruikt. De aangegeven goedkope adresjes in deze categorie zijn wel aanbevelenswaardig.
Wilt u in de medina van een stad slapen, dan bent u vaak aangewezen op deze pensions.

Kamperen
Er zijn tal van campings in heel Marokko, maar de meeste hebben slechte voorzieningen, liggen ver verwijderd van de steden of bezienswaardigheden en worden slecht bewaakt. Vaak zijn ze eigenlijk alleen echt geschikt voor campers en caravans met eigen voorzieningen. Wie de bergen in wil, kan vrij kamperen, hoewel het wel aan te raden is om vlak bij een boerderij te gaan staan en uitdrukkelijk toestemming te vragen en te vragen of de mensen willen toezien op de tent als u weg bent.

Overige accommodaties
Er zijn verscheidene plaatsen waar bezoekers soms langer blijven. Vooral langs de kust zijn er veel appartementen te huur die in de zomervakantie door Marokkaanse families worden betrokken maar in de rest van het jaar vaak leegstaan. Tanger en Marrakech kennen ook te huren appartementen. In de bergen bent u vaak aangewezen op gîtes: primitieve berghutten, soms enkel met matrassen en dekens op de grond.

Autoverhuur
Marokko kunt u het beste ontdekken met de auto. Het land heeft een uitstekend onderhouden wegennet dat reikt tot in alle hoeken van het land. De verkeersdrukte is veel minder dan we in de Benelux gewend zijn en in het algemeen wordt er redelijk veilig gereden. Daarom is het een groot plezier om in dit land rond te rijden. De bewegwijzering in het land is afkomstig van de Fransen en komt in grote lijnen overeen met de onze.

Het huren van een auto is eenvoudig en op veel plaatsen mogelijk met prijzen die een kwart liggen onder die in de Benelux. De internationale verhuurbedrijven zijn in de regel iets duurder. Daar staat tegenover dat het materieel in goede staat verkeert, goed verzekerd is en er zijn meerdere adressen waar u tegen een meerprijs een auto achter kunt laten. Op de grotere vliegvelden zijn in de aankomsthal kantoortjes van de bekende verhuurbedrijven zoals Herz, Avis en Euro-Rent.

Openbaar vervoer
De bussen kunnen worden onderverdeeld in CTM-bussen van de Marokkaanse staat en bussen van privé-maatschappijen. De CTM-bussen zijn modern, comfortabel met gereserveerde plaatsen en leggen een traject in de regel met behoorlijke snelheid af. Het nadeel is dat de frequentie niet zo hoog is. De bussen van privé-maatschappijen gaan vaker, maar stoppen ook vaker en kunnen overvol worden. De frequentie is vaak hoger en voor belangrijke bestemmingen kunt u de gok nemen op de bonnefooi naar het busstation te gaan. De bussen van beide soorten vertrekken niet altijd vanaf hetzelfde station.

Een goed alternatief voor de bus is de verzameltaxi of grand-taxi. Dit zijn meestal oude Mercedessen of Peugeots 504, die zes tot zeven passagiers meenemen. De taxi’s zijn, als ze eenmaal rijden, een stuk sneller dan bussen, maar er zijn chauffeurs bij die erg weinig om het leven lijken te geven vanaf het moment dat ze het gaspedaal hebben gevonden.

Marokko heeft een aantal spoorwegen in het noorden van het land, die de belangrijkste steden aldaar met elkaar verbinden. Marrakech is de zuidelijkste plaats met een spoorverbinding. De treinen zijn comfortabel en rijden op tijd, maar de frequentie is laag, evenals de snelheid op langere trajecten omdat er vaak wordt gestopt en overgestapt. Er zijn twee klassen in de trein, maar ook de tweede klas wordt zelden overvol. De belangrijkste diensten die worden onderhouden zijn: Marrakech-Rabat via Casablanca, Oujda-Tanger via Fes en Meknes. Wilt u met de trein van Marrakech naar Tanger dan moet u meestal overstappen in Sidi Kacem, een groot emplacement waar verschillende doorgaande treinen op elkaar wachten.

Binnenlandse vluchten
Er is een uitgebreid netwerk van binnenlandse vluchten in Marokko, dat verzorgd wordt door Royal Air Maroc. Er worden vele steden aangevlogen onder andere Tanger, Fes, Rabat, Casablanca, Marrakech, Ouarzazate en Agadir.

Praktische zaken

Douane en grensformaliteiten
Bij aankomst in Marokko krijg je zonder poespas een gratis entreestempel waarmee je drie maanden in het land kunt verblijven. Het enige wat nodig is, is een geldig paspoort. Maak van de foto/naam-pagina van het paspoort een fotokopie en stop deze elders in uw bagage. Verlies of diefstal van uw paspoort kan anders behoorlijk vervelend worden.

Gezondheid
Het meest voorkomende gezondheidsprobleem naast verbranding is diarree. Vakantiegangers worden er vaak door getroffen als ze er net een paar dagen zijn. In de meeste gevallen gaat het om een volstrekt onschuldig verschijnsel dat wordt veroorzaakt door verandering in voedingsgewoonten, de hitte of door onschuldige bacteriën waar het lichaam snel afweer tegen opbouwt.

Medische diensten zijn in Marokko aangegeven met een rode halve maan, het islamitisch equivalent van het westerse rode kruis. Artsen en apothekers zijn in de regel goed opgeleid en betrouwbaar. Frans is de taal bij uitstek om met artsen en apothekers te communiceren.

Er zijn geen verplichte vaccinaties, behalve wanneer men maximaal veertien dagen voor aankomst in Marokko in een gebied is geweest waar gele koorts of cholera heerst. Meestal raadt de GGD vaccinaties tegen tyfus, DTP en geelzucht aan.

Geldzaken
De munteenheid van Marokko is de Marokkaanse dirham. De dirham is onderverdeeld in 100 centimes. Muntgeld is er in 5, 10, 20, en 50 centimes en 1, 5, 10 en 20 dirham en er zijn biljetten van 5, 10, 50, 100 en 200 dirham. In de grote steden zijn biljetten geen probleem, maar wie de oases of kleine dorpjes in gaat kan beter niet alleen biljetten van 200 dirham meenemen.

U kunt pinnen bij een van de vele geldautomaten die het land inmiddels rijk is. Let wel op of er een symbool op de automaat overeenkomt met die op uw kaart. Zorg dat u voldoende dirhams hebt als u een paar dagen niet in een grotere stad komt.

Verder kunt u eurocheques meenemen. Ze zijn gemakkelijk inwisselbaar en beschermd tegen diefstal. Girobetaalkaarten en natuurlijk cash Nederlandse guldens zijn in de toeristencentra inwisselbaar. U kunt ook geld opnemen met uw creditcard, maar dat is verhoudingsgewijs duur. Daarmee betalen in de betere hotels, restaurants en het afrekenen in duurdere souvenirwinkels kan natuurlijk wel.

Tijdsverschil
In Marokko is het een uur vroeger dan in Nederland en België, behalve in de periode dat de zomertijd bij ons geldt, dan is het twee uur

morocco طنجةtanger

Economie
Tanger is Marokko's tweede belangrijkst industrieel centrum na Casablanca. De industriële sectoren zijn divers: textiel, chemisch, mechanisch en maritiem. De stad heeft momenteel vier industriële zones waarvan twee de status van Vrije Economische Zone hebben.

Tangers economie is zeer afhankelijk van toerisme. Hotels en resorts nemen toe met projecten gesubsidieerd door buitenlandse investeringen. Vastgoedmakelaars en bouw- en renovatiebedrijven hebben veel geïnvesteerd in toeristische infrastructuur. De jaren 2007-2008 zullen belangrijk zijn voor de stad, gezien de grote bouwprojecten die bijna klaar zijn. Deze bevatten de nieuwe haven Tan-Med en bijbehorende industriële zones, een stadion met 45000 plaatsen, een uitgebreid zakengebied en een gerenoveerde toeristische infrastructuur.

De stad heeft een snelle plattelandsvlucht gezien van kleine steden en dorpen in de regio. De bevolking is bijna verdrievoudigd in 22 jaar (669.685 inwoners in 2004[1] vs. 250.000 in 1982[bron?]). Dit fenomeen leidde tot de ontwikkeling van voorstedelijke krottenwijken, bewoond door arme mensen, waarin de nodige infrastructuur ontbreekt.

[bewerken] Onderwijs
Tanger biedt vijf verschillende soorten onderwijssystemen: Arabisch, Amerikaans, Frans, Spaans en Engels. Elk van deze systemen biedt graden van kleuterschool tot Baccalauriaat of Hogeschooldiploma.

[bewerken] Basisonderwijs
Er zijn meer dan honderd Marokkaanse basisscholen, verspreid over de stad.

[bewerken] Internationale Basisscholen
The American School of Tangier (Amerikaanse basisschool)
Ecole Adrien Berchet (Franse basisschool)
Colegio Ramon y Cajal (Spaanse basisschool)
Engels college van Tanger (Engelse basisschool)
[bewerken] Internationale Hoge Scholen
The American School of Tangier (Amerikaanse hogeschool)
Lycée Regnault (Franse hogeschool)
Instituto Severo Ochoa (Spaanse hogeSchool)
English College of Tangier (Engelse hogeschool)
Mohammed Fatih Turkish School of Tangier (Turkse hogeschool)
De vele universiteiten bevinden zich zowel binnen als buiten de stad. Universiteiten als het "Institut Superieur Internationale de Tourisme" (ISIT), een school die diploma's aanbied in verschillende studierichtingen, bieden lessen die variëren van Zakelijke Administratie tot Hotelmanagement. Het instituut is een van de meest prestigieuze toerisme scholen in het land. Een ander college is het "Ecole Nationale de Commerce et de Gestion", het grootste Bedrijfskundig College in het land.

[bewerken] Transport
De veerverbinding tussen Tanger en de Spaanse steden Algeciras en Tarifa is zeer regelmatig. Vanuit steden als Algeciras, Tarifa of Gibraltar kan men een dagtocht maken naar Tanger. Verder is er een treinverbinding tussen de stad en andere Marokkaanse steden zoals Casablanca en Rabat.

De recent aangelegde autosnelweg die vanaf Marrakesh tot Tanger gaat wordt nu verder verlengd richting Tetuan en Ceuta(een Spaanse enclave). Ook is er de internationale luchthaven van Ibn Batuta die momenteel wordt gerenoveerd en vergroot om de grotere getallen passagiers te kunnen dragen. Verder wordt er een nieuwe haven aangelegd die de grootste van Afrika zal zijn en de taken van de vorige verouderde haven zal overnemen. De eerste haven zal worden omgebouwd tot aanlegsteiger voor privé-boten.

[bewerken] Cultuur
De multiculturele mengeling van moslims, christenen, joden en immigranten trok schrijvers zoals Paul Bowles, William S. Burroughs, Jack Kerouac, Tennessee Williams, Brion Gysin en de band The Rolling Stones naar de stad toe.

Het was na Delacroix, dat Tanger een must werd voor artiesten die zochten naar de ervaring van kleuren en licht waar hij van sprak met verschillende gevolgen. Matisse ging verschillende keren op vakantie naar Tanger, altijd verblijvend in het hotel van Villa de France. "I heb landschappen gevonden in Marokko," beweerde hij, "net zoals ze beschreven zijn op Delacroix' schilderijen." De Amerikaanse artiest Richard Diebenkorn was beïnvloed door de adembenemende kleuren en ritmische patronen van Matisses Marokko schilderijen.

In de jaren '40 en tot 1956, toen de stad een Internationale Zone was, lokte de stad excentrieke miljonairs, een ontmoetingsplaats voor geheime agenten en allerlei crimineel gespuis, en was het een mekka voor de gokkers, een Eldorado voor the fun-loving "Haute Volée".

Rond die tijd, ontstond een groep schrijvers die een blijvende invloed zou hebben op de literatuur. Hierbij waren Paul Bowles, Tennessee Williams en Jean Genet en ook Mohamed Choukri (een van Noord-Afrika's meest controversiële en meest gelezen auteurs), Abdeslam Boulaich, Larbi Layachi, Mohammed Mrabet en Ahmed Yacoubi. Een van de best gekende werken van die tijd is Choukri's For Bread Alone. Oorspronkelijk geschreven in het klassieke Arabisch en later vertaald naar het Engels en Frans. Tennessee Williams beschreef het als 'een echt document van menselijke wanhoop.' William S. Burroughs' Naked Lunch was door hem alleen geschreven in Tanger.

[bewerken] Bezienswaardigheden in en rondom Tanger
Museum voor Marokkaanse kunst
Oudheidkundig museum
Museum voor Amerikaanse betrekkingen
Forbes museum
Kasbah van Tanger
Haven van Tanger
Asilah (net buiten Tanger)
[bewerken] Geboren in Tanger
Ibn Batuta (24 februari 1304), Marokkaans ontdekkingsreiziger
Ali Boussaboun (11 juni 1979), Marokkaans-Nederlands voetballer
Anissa Temsamani (27 augustus 1966), Vlaamse (Mechelse) politica

marokko tanger

Tanger (Arabisch: طنجة Tandja, vaak gespeld als Tanga) is een stad in Noord-Marokko. De stad ligt in de prefectuur Tanger-Asilah, in de regio Tanger-Tétouan. Tanger heeft, exclusief voorsteden, 669.685 inwoners (in 2004 Bevolking en geografie
De stad ligt aan de Straat van Gibraltar, en is zeer belangrijk voor het vervoer van goederen en mensen tussen Europa en Afrika. De stad heeft een snel groeiende bevolking. Door de economische heropleving die plaatsvindt verlaten de plattelandsbewoners in de buurt van de stad het platteland en gaan zich vestigen in de stad waar er meer werk is.

[bewerken] Geschiedenis
Tanger is waarschijnlijk in de 5e eeuw v.Chr. door Phoeniciërs gesticht onder de naam Tingis. Volgens de berberse mythologie is de stad door de held Sufax gebouwd. Deze held was de zoon van de godin Tinga (tindjis) en de Griekse held Herakles. Sufax gaf de naam Tinga aan de stad die hij bouwde.

In de Romeinse tijd werd Tingis de hoofdstad van de provincia Mauretania Tingitana. De naam van deze provincia was afgeleid van Tingis. In de vijfde eeuw werd Tingis veroverd door de Vandalen, na de verovering door keizer Justinianus hoorde de stad vanaf 532 tot 682 tot het Byzantijnse Rijk.

In de 7de eeuw begon de Arabische verovering van het noorden van Afrika. Ook Tanger ontsnapte niet aan de Arabische invloed, in 702 werd de stad veroverd en vanaf 711 begon van hieruit de verovering van Spanje onder leiding van de berberse krijgsheer Tarik Ibn Ziad, die zijn naam gaf aan Gibraltar (Djebel Tarik: Rots van Tarik). In de volgende eeuwen namen Marokkaanse, Tunesische, Egyptische en Spaans-islamitische dynastieën het bestuur over de stad waar, herhaaldelijk werd er onderling over gestreden.

In 1684 kwam Tanger na een belegering van 5 jaar door Riffijnse stammen weer in Marokkaanse handen. Twee eeuwen eerder, in 1471, was de stad in Portugese handen gevallen, na drie vergeefse pogingen om de stad in te nemen. Tanger werd in 1661 als bruidsschat gegeven aan de Engelse koning Charles II toen hij huwde met de Portugese Infante Catharina van Braganca. De Engelse koning gaf de stad de rechten van Engelse steden en legerde er een garnizoen. Voordat de Engelsen de stad opgaven -koning Charles oordeelde dat de stad hem te duur was geworden- vernietigden ze de stad en de haven. De herovering van Tanger gebeurde door de Jaish Al Riffy, vele berberse stammen vestigde zich in en rondom de stad, deze stammen behielden hun plaatsnamen van hun oorsprong.

De Verenigde Staten vestigden in Tanger hun eerste consulaat na hun onafhankelijkheid. Tijdens de Amerikaanse Revolutie konden Amerikaanse schepen de haven van Tanger aandoen, waardoor er een band ontstond en Marokko het eerste land werd dat de Amerikaanse republiek erkende (1777). Sultan Moulay Suliman schonk in 1821 de Legation Building, een 18de eeuws stenen gebouw in de oude binnenstad van Tanger, aan de Verenigde Staten. Dit werd de eerste Amerikaanse overheidseigendom buiten de V.S. Het gebouw, in 1844 gebombardeerd door de Franse prins de Joinville, werd later vergroot en verfraaid. Bij de onafhankelijkheid van Marokko in 1956 verhuisde de Amerikaanse diplomatieke missie uit de medina van Tanger naar de hoofdstad Rabat. De Old American Legation kwam in 1976 leeg te staan nadat het nog had gediend als consulaat en trainingscentrum voor V.S.-diplomaten. Tegenwoordig herbergt het opgeknapte gebouw een museum en Amerikaans cultureel centrum.

De geografische ligging van Tanger aan de Golf van Gibraltar maakte de stad in de 19de en begin 20ste eeuw de ideale porte d'entrée voor de groeiende diplomatieke en handelsbelangen van de Europese koloniale mogendheden Frankrijk, Spanje, Groot-Brittannië en Duitsland. In het begin van de 20ste eeuw had de stad zo'n 40.000 inwoners, waarvan 20.000 moslims, 10.000 joden en 9.000 Europeanen (waarvan 7.500 Spanjaarden). De stad geraakte steeds meer onder de Franse invloedssfeer. De Duitse keizer Wilhelm I lokte een zware internationale crisis uit door zich tijdens zijn korte bezoek aan de stad in 1905 uit te spreken voor blijvende onafhankelijkheid van Marokko, tegen de beleidsvisies in van Frankrijk en Spanje. In 1912 verloor Marokko zijn onafhankelijkheid en werd feitelijk opgedeeld tussen Frankrijk en Spanje, dat het noorden van het land en een deel van de Atlantische kust in het zuiden bezette.

Nadat Frankrijk overeenkomsten had gesloten met Spanje en Groot-Brittannië, werd Marokko in 1923 officieel opgedeeld in een Frans en een Spaans protectoraat. Tanger kreeg toen een internationaal statuut: een autonoom, neutraal en gedemilitariseerd gebied bestuurd door een internationale raad, gedomineerd door Fransen, Spanjaarden, Britten en vanaf 1928 ook Italianen. Door dit bijzonder statuut oefende Tanger een grote aantrekkingskracht uit op avonturiers en louche zakenlieden uit alle windstreken.

Na de Franse nederlaag bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd de stad door Spaanse nationalistische troepen bezet. Het Spaanse bestuur liet in 1941 toe dat er in Tanger een consulaat van Nazi-Duitsland werd geopend. Deze Duitse vertegenwoordiging sloot weer in 1944, waarna Spanje zich in 1945 terugtrok en de stad zijn internationaal statuut terugkreeg. Tussen 1939 en 1956 verdriedubbelde het inwonertal van de stad en bereikte 150 000 inwoners. Bij de onafhankelijkheid in 1956 werd dit statuut opgeheven en kwam Tanger onder Marokkaans bestuur.

Vanaf de jaren 40 tot in 1956, toen Tanger een Internationale Zone was, diende de stad als decor voor excentrieke miljonairs, geheime agenten en diverse soorten boeven, en was het een mekka voor speculanten en gokkers, het eldorado voor fun-najagende vamps. Tanger had de reputatie van vrijhaven voor internationale spionage-activiteiten. Gedurende de 19de en de 20ste eeuw, en dan vooral in het begin van de Koude Oorlog, was de stad daarvoor bekend.

Tanger kon een broeinest worden voor spionage en smokkel -en op deze wijze buitenlands kapitaal aantrekken- door haar neutraliteit en vrijhandel. Ook recent werd de stad gelinkt aan een internationale onderzoeksfirma, Tangiers International genaamd, die zichzelf de grootste privé-recherche-instelling ter wereld noemt.

Het multiculturele klimaat van moslims, joodse en christelijke gemeenschappen, met daarbij diverse buitenlandse inwijkelingen trok westerse schrijvers, zoals Paul Bowles, die hier onder andere The Sheltering Sky schreef. Ook William S. Burroughs Jack Kerouac, Tennessee Williams en de Rolling Stones verbleven korte of langere tijd in Tanger.

Door zijn internationale verleden wordt momenteel in Tanger, naast het Arabisch, Berbers en Frans, ook Spaans gesproken, tevens zijn er veel arabieren die vanuit het binnenland naar de stad zijn getrokken.

In 2002 verklaarde koning Mohammed VI van Marokko dat hij de noordelijke regio van Tanger-Tetuan wou moderniseren en hier het economische zwaartepunt van Marokko leggen. Sindsdien is men gestart met grootse openbare bouwwerken (o.a. de bouw van een stadion, uitbreiding van de luchthaven, aanleg van een nieuwe haven enz...)

marokko

Maghreb
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

De Maghreb in ruimere zinDe Maghreb (Arabisch: المغرب العربي al-Maġrib al-ʿArabī) is een aanduiding voor het noordwestelijke deel van Afrika. In enge zin behoren Marokko (en de betwiste Westelijke Sahara), Algerije, Tunesië, Mauritanië en Libië tot de Maghreb. Vroeger werd ook Spanje tijdens de Islamitische overheersing hiertoe gerekend. De landen Marokko, Algerijë, Tunesië, Libië en Mauritanië vormen een politieke eenheid, de Union du Maghreb arabe (Frans voor Unie van de Arabische Maghreb) UMA. In het Arabisch wordt Al-maghrib ook gebruikt als aanduiding voor enkel het land Marokko.

De letterlijke betekenis van het woord maghrib is plaats van de ondergang van de zon of westen. Binnen de Islamitische wereld ligt deze regio het meest in het westen (dat wil zeggen, vanuit Saoedi-Arabië gezien).

De Maghreb heeft een sterke eigen identiteit binnen de Arabische Wereld. Een van de kenmerken van de Maghreb is, dat hier de Maghrebijnse dialecten van het Arabisch worden gesproken, die onderling doorgaans redelijk verstaanbaar zijn en die sterk verschillen van de Arabische dialecten die bijvoorbeeld in Egypte en op het Arabisch Schiereiland worden gesproken. Een ander kenmerk van de Maghreb is, dat hier relatief veel Berbers leven of leefden. Verder is een groot deel van de Maghreb lange tijd onder Franse heerschappij geweest, en is de invloed van de Franse cultuur en het Frans hier ook groot, als taal van het onderwijs, de wetenschap en overheid.

Met het grootste deel van de rest van de Arabische Wereld heeft de Maghrib onder meer gemeen, dat het Arabisch officiële taal is, en dat de meerderheid van de bevolking islamitisch is.

marokko

Keuken
De Marokkaanse keuken wordt als een van de gevarieerdste keukens ter wereld beschouwd. De reden hiervoor is de eeuwenlange interactie van Marokko met de buitenwereld. De keuken is een mengeling van invloeden uit de Arabische, Berberse, Spaanse, Corsicaanse, Portugese, Moorse, Midden-Oosterse, mediterrane, Afrikaanse, Turkse en Joodse keukens. Al deze keukens hebben in meer of mindere mate bijgedragen aan de diversiteit van de Marokkaanse keuken. Daarnaast werd deze verder verfijnd door de koks in de koninklijke keukens in de Marokkaanse koningssteden.

Kruiden worden op grote schaal in het Marokkaanse eten gebruikt. Ondanks dat Marokko al duizenden jaren kruiden importeert, komen vele ingrediënten uit Marokko zelf, zoals saffraan, munt en olijven, sinaasappelen en limoenen. Belangrijke kruiden zijn kaneel, komijn, peper, gember, saffraan en kurkuma. Kip is het meest gegeten vlees in Marokko. Het meest gegeten rode vlees is rundvlees, ook al wordt de voorkeur gegeven aan lamsvlees, dat echter relatief duur is. Couscous is de bekendste Marokkaanse maaltijd en wordt traditioneel met de hele familie genuttigd na het vrijdagse moskeebezoek. Andere belangrijke gerechten zijn tajine, pastila (hartige taart met kip) en harira (soep). Het laatste wordt met name tijdens de ramadan gegeten. De populairste drank is groene thee met munt. De lokale Berberse keuken is vergelijkbaar met de rest van de Marokkaanse keuken, maar heeft veel minder externe invloeden

marokko

Literatuur
Marokko heeft een groot aantal romanschrijvers voortgebracht maar ook dichters, toneelschrijvers, essayisten en journalisten. Tahar Ben Jelloun en Fatima Mernissi zijn er twee die een wereldfaam hebben opgebouwd. Zie ook: Lijst van Marokkaanse schrijvers

marokko

Onderwijs
Onderwijs in Marokko is kosteloos en verplicht tot zestien jaar. Desondanks gaan vele kinderen, vooral meisjes, op het platteland nog steeds niet naar school. De analfabetismegraad in Marokko blijft al jaren rond de 50% hangen[6], maar reikt tot 90% bij meisjes op het platteland . In september 2006, werd Marokko de prijs de Literacy Prize door UNESCO uitgereikt.

Marokko heeft zo'n 230.000 studenten gespreid over veertien openbare universiteiten. De Mohammed V Universiteit in Rabat en de Al Akhawayn Universiteit in Ifrane (privé-universiteit) hebben een hoog aanzien. Al Akhawayn, gesticht in 1993 door Hassan II en Fahd I van Saoedi-Arabië, is een Engelstalige universiteit met duizend studenten. De Universiteit van Al Karaouine in Fez, wordt beschouwd als de oudste universiteit in de wereld en was een centrum van onderwijs voor meer dan duizend jaar.